8 Μαΐου 2017.

 Έφυγες. Σήμερα λείπεις.Δε πρόλαβα να σε δω μια τελευταία φορά. Δε με θυμώσουν. Εγώ όμως ποτέ δε θα ξεχάσω.
 Δε θα ξεχάσω πόση καλή και αγαθή ήσουν. Δε θα ξεχάσω τις φορές που τρώγαμε στο σπίτι σου εκείνη την υπέροχη μακαρονάδα σου. Δε θα ξεχάσω τη μεγάλη άσπρη λεκάνη με τους περίφημους πατατοκεφτέδες σου που έφερνε ο μπαμπάς στο σπίτι κάποια βράδια, κάνοντας μας έκπληξη και μεις ενθουσιαζόμασταν· δεν έμεναν στο μπολ για πολύ καιρό. Δε θα ξεχάσω την βυσσινάδα που πάντα πίναμε όταν σε επισκεφτόμασταν. Δε θα ξεχάσω τα καλοκαίρια που καθόμασταν στην βεράντα και τρώγαμε φρούτα ή ζελέ (πολύ φαΐ τελικά!). Δε θα ξεχάσω τον πάντα τέλειο κότσο που έκανες στα άσπρα σου μαλλιά και την αγαπημένη σου πολυθρόνα. Δε θα ξεχάσω που με έλεγες το ''καλύτερο κορίτσι'' και χαμογελούσες. Δε θα ξεχάσω πόσο μας αγαπούσες όλους.
 Εσύ όμως ξέχασες. Μας ξέχασες. Δε πειράζει, δε φταις εσύ. Δε πειράζει που έπρεπε να σου λέμε 20 φορές ποιο είμαστε. Δε πειράζει που νόμιζες ότι οι άνθρωποι στη τηλεόραση ήταν στο δωμάτιο· ήταν αστείο πολλές φορές. Δε ξέρω τι μπορεί να σκεφτόσουν, αλλά θέλω να πιστεύω πως ήσουν χαρούμενη, αν και στο δικό σου κόσμο.
 Σ' ευχαριστώ για την αγάπη σου. Σ' ευχαριστώ για τον μπαμπά και τον θείο μου. Σ' ευχαριστώ για τις ωραίες αναμνήσεις. Σ' ευχαριστώ για όλα.

Πες γεια στους παππούδες μου.


Σε ευχαριστώ. Σε αγαπώ. Μου λείπεις.

Η εγγονή σου.